လတိုင်းပိုက်ဆံသာပို့ပေးပြီး လူကိုယ်တိုင်ကျတစ်ခါမှအိမ်ပြန်မလာခဲ့သော သားကိုလွမ်းတဲ့စိတ်ကြောင့်

လတိုင်းပိုက်ဆံသာပို့ပေးပြီး လူကိုယ်တိုင်ကျတစ်ခါမှအိမ်ပြန်မလာခဲ့သော သားကိုလွမ်းတဲ့စိတ်ကြောင့်

လတိုင်းပိုက်ဆံသာပို့ပေးပြီး လူကိုယ်တိုင်ကျတစ်ခါမှအိမ်ပြန်မလာခဲ့သော သားကိုလွမ်းတဲ့စိတ်ကြောင့် ထမင်းလက်ဆုံစားနေသည့် ပန်းချီကားလေးဆွဲပြီး စောင့်ခဲ့သော မိခင်အိုကြီး

မိဘတိုင်းသည် အသက်ကြီးလာသည့်အခါ သူတို့သားသမီးလေးတွေကို အနားမှာရှိစေချင်ပြီး နွေးထွေးကြင်နာမှုလေးတွေ ရချင်ကြသည်။သို့ဖြစ်၍ဗီယက်နမ်နိုင်ငံမှ အသက် ၉၀နှစ်အရွယ် မိခင်အိုကြီးတစ်ဦးသည် သားလေးတစ်ယောက်ရှိကာ ကျေးလက်ဒေသတွင် နေထိုင်ရင်းသားဖြစ်သူကို ပညာတတ်ကြီးဖြစ်အောင် ကျောင်းထားပေးခဲ့သည်။
သားဖြစ်သူလည်း အရွယ်ရောက်လာပြီး ပညာတတ်ကြီးလည်း ဖြစ်သည့်အခါ မဖွံ့မဖြိုးဖြစ်နေသောကျေးလက်ဒေသတွင် မနေချင်တော့ပဲ မိခင်နှင့်ခွဲကာ မြို့တက်ပြီး အလုပ်လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။

ကောင်လေးသည် အလုပ်ကြိုးစားသူတစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အတွက်နောက်ဆုံးတွင် ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးနှင့်အောင်မြင်ခဲ့ပြီးမိခင်ဖြစ်သူဆီကိုလည်း လစဉ်ပိုက်ဆံများစွာ ထည့်ပေးခဲ့သည်။ကောင်လေးသည် ပိုက်ဆံသာ အများကြီးထည့်ပေးပြီး မိခင်ဖြစ်သူ နေမကောင်းဖြစ်နေချိန်မှာပင် လူကိုယ်တိုင် တစ်ခါမှလာမတွေ့ပဲ
သက်သာမည့်ဆေးတွေကို ထည့်ပေးခြင်းဖြင့် တစ်နှစ်တစ်ခါလေးတောင် လာမလည်ခဲ့ပေ။

မိခင်ဖြစ်သူသည် ဘယ်တော့များပြန်လာမလဲဆိုပြီး သားဖြစ်သူကို လက်ချိုးရေကာ နံရံတွင် ထမင်းလက်ဆုံစားနေသည့်ပန်းချီကားလေးအား ဆွဲရင်း စောင့်မျှော်နေခဲ့ရှာသည်။
နောက်ဆုံး သားမိုက်သည် မိခင်ဖြစ်သူ ဆုံးပါးသွားမှသာ ရောက်လာခဲ့ပြီး မိခင်ဧ။်အိတ်ကပ်ထဲတွင် အကြွေစေ့လေးအချို့သာ တွေ့ရှိခဲ့ရပြီးအံ့အားသင့်ခဲ့ရာ မိခင်အိုကြီးသည် သားဖြစ်သူ လစဥ်ပို့တဲ့ငွေအားလုံးကို ရပ်ရွာထဲတွင်လှူဒါန်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်ကို သိရှိပြီးနောက် နောင်တများစွာနှင့် ငိုကြွေးခဲ့သည်။
crd

လတိုင္းပိုက္ဆံသာပို႔ေပးၿပီး လူကိုယ္တိုင္က်တစ္ခါမွအိမ္ျပန္မလာခဲ့ေသာ သားကိုလြမ္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္

လတိုင္းပိုက္ဆံသာပို႔ေပးၿပီး လူကိုယ္တိုင္က်တစ္ခါမွအိမ္ျပန္မလာခဲ့ေသာ သားကိုလြမ္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ထမင္းလက္ဆုံစားေနသည့္ ပန္းခ်ီကားေလးဆြဲၿပီး ေစာင့္ခဲ့ေသာ မိခင္အိုႀကီး

မိဘတိုင္းသည္ အသက္ႀကီးလာသည့္အခါ သူတို႔သားသမီးေလးေတြကို အနားမွာရွိေစခ်င္ၿပီး ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈေလးေတြ ရခ်င္ၾကသည္။သို႔ျဖစ္၍ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံမွ အသက္ ၉၀ႏွစ္အ႐ြယ္ မိခင္အိုႀကီးတစ္ဦးသည္ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိကာ ေက်းလက္ေဒသတြင္ ေနထိုင္ရင္းသားျဖစ္သူကို ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့သည္။
သားျဖစ္သူလည္း အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီး ပညာတတ္ႀကီးလည္း ျဖစ္သည့္အခါ မဖြံ႕မၿဖိဳးျဖစ္ေနေသာေက်းလက္ေဒသတြင္ မေနခ်င္ေတာ့ပဲ မိခင္ႏွင့္ခြဲကာ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။

ေကာင္ေလးသည္ အလုပ္ႀကိဳးစားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အတြက္ေနာက္ဆုံးတြင္ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးႏွင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီးမိခင္ျဖစ္သူဆီကိုလည္း လစဥ္ပိုက္ဆံမ်ားစြာ ထည့္ေပးခဲ့သည္။ေကာင္ေလးသည္ ပိုက္ဆံသာ အမ်ားႀကီးထည့္ေပးၿပီး မိခင္ျဖစ္သူ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပင္ လူကိုယ္တိုင္ တစ္ခါမွလာမေတြ႕ပဲ
သက္သာမည့္ေဆးေတြကို ထည့္ေပးျခင္းျဖင့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလးေတာင္ လာမလည္ခဲ့ေပ။

မိခင္ျဖစ္သူသည္ ဘယ္ေတာ့မ်ားျပန္လာမလဲဆိုၿပီး သားျဖစ္သူကို လက္ခ်ိဳးေရကာ နံရံတြင္ ထမင္းလက္ဆုံစားေနသည့္ပန္းခ်ီကားေလးအား ဆြဲရင္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရွာသည္။
ေနာက္ဆုံး သားမိုက္သည္ မိခင္ျဖစ္သူ ဆုံးပါးသြားမွသာ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး မိခင္ဧ။္အိတ္ကပ္ထဲတြင္ အေႂကြေစ့ေလးအခ်ိဳ႕သာ ေတြ႕ရွိခဲ့ရၿပီးအံ့အားသင့္ခဲ့ရာ မိခင္အိုႀကီးသည္ သားျဖစ္သူ လစဥ္ပို႔တဲ့ေငြအားလုံးကို ရပ္႐ြာထဲတြင္လႉဒါန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကို သိရွိၿပီးေနာက္ ေနာင္တမ်ားစြာႏွင့္ ငိုေႂကြးခဲ့သည္။
crd